πλαστελίνη.

Γεννήθηκα (πιο σωστά, βρέθηκα να είμαι) μέσα σε μία μάζα. Μια μαλακή μάζα ύλης.
Πολλές φορές ένιωθα να με πιέζουν μέσα σ' αυτήν. Να με τραβάνε, να με ζουλάνε, να με πατικώνουν.

Είχα παραμείνει μέσα σ' αυτή τη μάζα ανέκαθεν, πριν αρχίσει ο χρόνος. Μέχρι που βγήκα έξω. (Με έβγαλαν;)

Βγήκα να δω "τον κόσμο", "απ' έξω". Να δω άλλα πράγματα, καινούργια.
Δεν είδα τίποτα.
Τίποτα νέο, τουλάχιστον. Τίποτα διαφορετικό.

Αυτό που είδα, ήταν άλλοι. Άλλοι πολλοί, σαν κι εμένα. Ίδιο σουλούπι, χρώμα, ίδια όψη και υφή. Και ίδια ύλη, καθώς φαίνεται. Πολλοί, μυριάδες.
Μα δεν ήταν ίδιο μόνο αυτό που έβλεπα.
Ήταν κι αυτό που ένιωθα.

Ένιωθα να με τραβάνε, δεξά κι αριστερά.
Να με τεντώνουν να φτάσω ψηλά, πολύ ψηλά, κι μετά να με κουβαριάζουν, ώσπου να γίνω μια μικρή μπαλίτσα. Έπειτα να με πατικώνουν, μέχρι να γίνω ένα με το πάτωμα (ή, τελοσπάντων, ό,τι ήταν αυτό το στερεό πράγμα από κάτω μου).
Να με πιέζουν.
(Φοβερό το πώς σε ανυψώνουν και σε εκμηδενίζουν στο ίδιο λεπτό.)

Πέρασα έτσι κάποιες μέρες, ώρες, λεπτά (δεν ξέρω, δεν ένιωθα χρόνο - δεν έχω μάθει χρόνο).
Όσο "περνούσε ο καιρός", άρχισα να παρατηρώ αλλαγές γύρω μου, αλλαγές πάνω στους άλλους.
Σιγά-σιγά, χωρίς εγώ να το καταλάβω, είχαν κλείσει σε έναν κύκλο γύρω μου. Ένας ασφυκτικός κλοιός που έκλεινε, έκλεινε γύρω απο μένα, χωρίς να μου αφήνει διέξοδο. Το φως έσβηνε, ο αέρας λιγόστευε, βάραινε, σώματα, σώματα πολλά, βαριά, σκληρά, σκούρα κι αδιαπέραστα να με πλησιάζουν, όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολύ, να μου πιέζουν το κεφάλι και να μου κλείνουν το στόμα, να με περικυκλώνουν ολοένα, ώσπου να γίνω ένα μ' αυτούς.

Έτσι κι έγινε.

Κλείστηκα πάλι μέσα στη μάζα απ' όπου βγήκα.

Και δεν ξαναβγήκα ποτέ.

(October 2010)