Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

μία παράκληση από τον άνθρωπό σου.

Όταν πιστεύεις πως έχεις δίκιο, σε παρακαλώ, άνοιξε το μυαλό σου.
Σε παρακαλώ.
Δες τους άλλους γύρω σου.
Αφαίρεσε για μια στιγμή τη μάσκα του "εχθρού", και άσε να βγουν στην επιφάνεια πρόσωπα αγαπημένα. Πρόσωπα που ίσως είναι η ζωή σου, η λατρεία σου, ο κόσμος σου όλος. Πρόσωπα για τα οποία κάποτε ίσως θυσίασες πολλά, πάρα πολλά. Τον εαυτό σου ακόμα.

Μπορείς να είσαι τόσο καλός, τόσο γενναιόδωρος, τόσο χαζός και αστείος, μελωδικός και καθησυχαστικός, σίγουρος κι αληθινός σα μέρα. Τόσο ανθρώπινος.
Σταμάτα λίγο, και σκέψου.
Take a moment alone.
Το θέλεις στ' αλήθεια αυτό; Αξίζει πια τόσο πολύ;
Αφού όλα φτιάχνουν στο τέλος, και το ξέρεις. Γιατί να περνάμε μία κόλαση κάθε φορά μέχρι να το δεις;
ΚΟΛΑΣΗ.
Living fucking hell.

Αναρωτιέμαι αν νιώθεις όπως εγώ.
Αναρωτιέμαι κατά πόσο συγκλίνουν οι σκέψεις μας.
Δεν είναι ανόητο;
Πως μπορεί να σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα για τις ίδιες καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα να περνάμε τόσο φρικτά; (Σ' αυτό το σημείο, θέλω ειλικρινά να πιστεύω ότι πραγματικά περνάς φρικτά.)

Φταίω κι εγώ, αλλά φταις κι εσύ.
Και θέλω τόσο πολύ να πω ότι φταις παραπάνω, πίστεψέ με, αλλά δε θα είναι δίκαιο για σένα (αν και, πιθανώς σωστό;).

Όχι, δε θα διαβάσεις αυτό που γράφω.
Δε θα σου το δείξω.
Γιατί φυσικά δε θα μπορούσα να βρω το θάρρος, αλλά κυρίως γιατί ελπίζω να το σκεφτείς μόνος σου.

Στο βάθος, σ' αγαπάω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου